Çok yoruldum... Her şeyi tüketmiş gibiyim. Yaşam avuçlarımın arasından kaçıp gitti sanki... Meydan okuduğum yaşam karşısında yıkığım. N e yapacağımı bilmiyorum, kızgınlıkların tavan yaptığında kendimden korkuyorum... Kendimden korkuyorum... Kendimi özlüyorum... sakin halimle kendimi. Düşünen, makul tavırlar koyan halimle kendimi... Bulamıyorum... Kendime saldırarak, kendimi tüketiyorum. Bir milad yaşıyorum, bunu biliyorum... Umarım kendimle atlatırım.. Umarım kendimle kalırım, kendimle barışırım...
Neden mi?
Hiç önemi yok..
Sonuç ortada.
Benden yada benim tercihlerimden..
Sonuç bu...
Ya katlanıp aşmalıyım, ya reddetmeliyim...
Üzülüyorum..
Kendimden kopuyorum.
Kendimi özlüyorum...
